یکی دیگر از فیلم های به نمایش درآمده در بخش مسابقه سی و نهمین دوره جشنواره فیلم فجر که سیمرغ های زیادی هم به دست آورد، «بی همه چیز» ساخته محسن قرایی است. به بهانه آغاز اکران فیلم‌ها در این برهه، نگاهی کوتاه به آن می‌اندازیم، شب سوم؛ بی همه چیز!قرایی و محمد داودی که فیلمنامه این فیلم را با نگاهی به نمایشنامه «ملاقات بانوی سالخورده» نوشته فردریک دورنمات نوشته اند، یک افتتاحیه درخشان را خلق کرده اند که به شکلی موجز شخصیت های اصلی خود را معرفی کرده و مساله شان را طرح می کند بدون آن که زیاده گویی کند. ورود زنی به نام لی لی که می تواند سرنوشت اهالی روستایی که از مظاهر تمدن تنها خط آهن آن را دارند عوض کند، جانمایه فیلم به حساب می آید که به فصل استقبال از لی لی حس و حال خوبی بخشیده است.
سفر لی لی به روستا برای گرفتن انتقام از امیرخان، نقطه عطف نخست فیلمنامه به حساب می آید که به خوبی به قصه پیچ و تاب داده و آن را وارد پرده میانی می کند. پس از انتقام که تم اصلی فیلم به حساب می آید، پول را می توان دیگر عنصر کلیدی فیلمنامه به حساب آورد که موتور آن را روشن کرده و روستایی های بی پول و درگیر با ملخ و از بین رفتن محصول را به حرکت وادار می کند.
نویسندگان کار در پرداخت امیرخان و لی لی عالی عمل کرده و بخش مهمی از موفقیت فیلم خود را بر این اساس رقم زده اند. در عین حال از کنار شخصیت های مکمل از دهدار و دکتر تا همسر امیر و دخترش آسیه و صبری شیرین عقل نیز به سادگی عبور نکرده اند.
ستاره بی چون و چرای فیلم بدون هیچ تردیدی «هدیه تهرانی» است که کاملا انگ نقش بوده است. بازی درونی او که کاملا با شخصیت چندلایه لی لی همخوانی دارد، وقار فوق العاده ای به آن بخشیده و در عین حال وجوه خاکستری اش را به نمایش می گذارد. پرستویی هم پس از سال ها، حضور مقتدرانه ای جلوی دوربین محسن قرایی داشته و تماشاگران را به یاد سال های اوج خود می اندازد.
فیلم به لحاظ تکنیکی هم در سطح بالایی قرار داشته و فصل شبانه حضور شخصیت های اصلی در ایستگاه راه آهن، یکی از نمونه های درخشان آن به حساب می آید.
«بی همه چیز» در صورت برخورداری از یک اکران مناسب می تواند به یکی از ده فیلم پرفروش سینمای ایران تبدیل شود.