راکت ۲۱ تنی چین در راه زمین است و احتمالا در بازه زمانی ۰۱:۳۰ بامداد یک‌شنبه تا ۱۱:۳۰ یک‌شنبه به وقت ایران از جو زمین عبور می‌کند. اما یک متخصص هوافضا می‌گوید جای نگرانی وجود ندارد چون احتمال برخورد این راکت با ما فوق‌العاده پایین است.
راکت «لانگ مارچ ۵B» که هفته پیش ماژول ایستگاه فضایی چین را به مدار برد، حالا به صورت کنترل‌نشده در حال بازگشت به زمین است و نگرانی‌هایی را برای مردم به وجود آورده. با این حال «جاناتان مک‌دوول»، اخترفیزیکدان مرکز «هاروارد-اسمیت‌سونیان» می‌گوید شانس برخورد راکت چین با مردم یک به چند میلیارد است.
با این حال، همچنان احتمال دارد که قطعاتی از این راکت ۲۱ تنی به بخش‌های مسکونی زمین برسد. البته این نخستین باری نیست که راکت‌های چینی به زمین برمی‌گردند: «اولین باری که راکتی از این نوع به زمین برگشت حدود یک سال پیش بود. قطعات ۱۰ متری آن راکت روی سقف خانه‌های مردم آفریقا فرود آمد، بنابراین می‌توانید ببینید که شانس صدمات مالی وجود دارد. اما خوشبختانه تاکنون صدمه جانی نداشته‌ایم.»
مدار حرکت راکت چین بخش‌هایی از آمریکا تا شیلی و استرالیا را در معرض خطر قرار می‌دهد. اما به احتمال زیاد اکثر قطعات در اقیانوس فرود می‌آیند، چون ۷۰ درصد سطح زمین با آب پوشیده شده است. از ۳۰ درصد سطوح باقی مانده هم فقط بخش بسیار کمی مسکونی است.
با این حال، طبیعی است که مردم خواستار اطلاعات بیشتری درباره این راکت باشند. مک‌دوول می‌گوید اکثر این قطعات معمولا در همان مسیر پیش‌بینی شده وارد جو می‌شوند و تغییر مسیر کمی دارند. البته او یادآور می‌شود که عوامل متعددی در پیش‌بینی نقطه سقوط این راکت موثرند. راکت چین به‌صورت عمودی در زمین سقوط نمی‌کند بلکه در مدار حرکت خود به‌صورت زاویه‌دار پایین می‌آید.
نکته بعدی سرعت ۲۸ هزار کیلومتر بر ساعتی راکت است. این سرعت بالا باعث می‌شود با یک ساعت خطا در محاسبات حدود ۲۸ هزار کیلومتر در تعیین نقطه سقوط اشتباه کنید. مسئله بعدی این است که بخش مرکزی راکت چه زمانی به مدار پایینی زمین می‌رسد تا در جو بسوزد. این محاسبه تا حدی به مواد سازنده راکت و نحوه حرکت آن بستگی دارد. افزون بر این، غلظت جو بالایی روزبه‌روز فرق می‌کند و پیش‌بینی شرایط آب‌وهوایی آن دشوار است.
اگر راکت در مناطق غیرمسکونی و اقیانوس‌ها سقوط کند، اطلاعات مربوط به آن توسط «نیروی فضایی» به دست می‌آید. این نیرو ماهواره‌هایی دارد که می‌توانند حرارت ناشی از قطعات راکت را شناسایی کنند.
مک‌دوول می‌گوید: «هر چند ماه یک بار قطعاتی از اجرام فضایی روی زمین پیدا می‌شوند، اما ۳۰ سال بود که جسمی با وزن ۲۰ تن به‌صورت کنترل‌نشده به زمین نیامده بود.» هرچند سقوط این راکت احتمالا خطری برای مردم نخواهد داشت، اما ضروری است که قوانینی برای جلوگیری از تهدیدات احتمالی در آینده فعالیت‌های فضایی تدوین شود.